История об одиннадцатилетнем Мальчике, который мечтает любым способом выделиться из серого моря окружающей его посредственности. Поэтому, когда у него диагностируют чрезвычайно редкую неизлечимую болезнь, которая убьёт его к двенадцати годам, он радуется тому, что смог наконец быть не как все. Однако счастье длится до тех пор, пока он не узнаёт, что есть Девочка с таким же диагнозом. Чтобы сохранить свою индивидуальность, он решает убить её.
Сама завязка нядрэнна (магчыма, арыгінальна) як і пачатак. Гэта і зацікавала, але потым чытаецца дзеля таго, каб даведацца пра канец. Шматлікія павароты з неадкуль, у канцы ўсё тлумачат, але верыць нельга, так як невядома дзе праўда, а дзе хлусьня. І нават, калі штосьці растлумачылі, ужо ня мае сэнсу, так як гісторыя стала нуднай і прэснай. Да ўсяго, што адбываецца, адчуваеш абыякавасць, няма апускання і зацягвання, а гэта важна.
Персанажаў цікавых як такавых няма. Хлопчык не валодае індывідуальнасцю і арыгінальнасцю, проста адзін з шэрай масы. Можа падацца, што яна індывідуальна, але гэта такая ж шэрая маса, якая паўтараецца раз паразам, цераз пэўныя прамежкі часу, дыктуемаго на нарадах арганізацый. Абодва Ямай Шо пустэлькі, хоць і меркавалі, што індывідуальны, але апынулася, што не.
Хаця думка аб тым, што індывідуальнасці не існуе як асобна і існуе цалкам — цікавая. І тое, што індывідуальны толькі геніі, але гэта трызненне. Будзь бы хоць троху цікавее напісана магла бы атрымацца годная манга.
А гэтак 4/10, максімум 6/10
764x1200